مرکز محدودیتها:
با محدود کردن مقدار مواد قابل اشتعال و تغلیظ آن میتوان از تشکیل مقادیر خطرزای فضای قابل انفجار اطراف یک دستگاه پیشگیری کرد یا آن را محدود ساخت. وقتی این میزان بکار رود، تمرکز مواد قابل اشتعال باید زیر بیشترین حد انفجار یا بالای بالاترین حد انفجار نگه داشته شود. درخیلی جاها که با بخار اشباع کار میکنند، تغلیظ را می توان بوسیله انتخاب مناسب شرایط کار در تمام دستگاهها کنترل نمود. در عمل محدود کردن تغلیظ ترجیحا در دامنه بین صفر و پایین تر از حد انفجار بکار می رود. غیر فعال کردن (بی اثر سازی): با ترکیب حجمی کمتر از ۱۰% اکسیژن فضا دیگر مستعد انفجار نیست همچنین وقتی نسبت حجمی گازهای بی اثر به گازهای قابل اشتعال حداقل ۲۵ باشد، یک فضای قابل انفجار دیگر نمی تواند دچار انفجار گردد.
تهویه:
تشکیل فضای قابل انفجار با تهویه نیز قابل پیشگیری است، بطوری که برای اطمینان از عدم تشکیل فضاهای قابل انفجار خطرناک درهیچ نقطه ای و هیچ زمانی، می توان از تهویه استفاده نمود اما تهویه ثابت پایدار دراتاق های کار فقط وقتی میتواند در حد ایمنی پیشگیری کند که امکان تخمین ماکزیمم مقدار گازها و بخارات متصاعد شده موجود باشد و موقعیت منابع و شرایط انتشار آنها به اندازه کافی مشخص باشد. درمورد غبارها، تهویه فقط وقتی به اندازه کافی توانایی حفاظت را دارد که ته نشین شدن بارهای اضافی خطرناک بطور قابل اطمینانی پیشگیری شده باشد.
